Margaux Vigie, altijd op een fiets

“Snelheid staat voor mij voor vrijheid, een euforisch gevoel van welzijn en vreugde,” is de sterke opening van Margaux Vigie. Tegenwoordig is ze een fietser, maar ze is een voormalig schaatster, die vijf jaar geleden in Barcelona woonde voor haar studie fysiotherapie. Een leven dat leeft: “Ik kom uit een dorp, dus tijdens mijn eerste jaar in Barcelona was ik de stad aan het ontdekken, wandelend of op de fiets. Zo maakte ik dus vele uitstapjes in Barcelona en zocht ik naar een appartement, zodra ik de sfeer van de buurt kende en wist waar ik moest zoeken.”

De liefde voor het vaste tandwiel

Dankzij die uitstapjes begon haar liefde voor het vaste tandwiel, wat zij als een mooi verhaal bestempelt: “Ik was lid van een groep voor uitstapjes op Facebook, genaamd “Ridemeeting”. Op een ochtend had ik afgesproken met een nieuwe Italiaanse vriend die niet kon komen omdat hij ziek was. In plaats daarvan zou een vriend van hem komen. Na twee uur stopten we bij een café en zei hij tegen me: ‘Ik ben bezig een groep te vormen met mensen die fietsen op een fiets met een vast tandwiel en ik zie dat het je goed afgaat. Wil je met ons meegaan?’”

Zo begon ze bij de Veneto Squadra Corse voor het Criterium Fixie La Vall d’Uixo en de RedHook Crit in Barcelona. Het jaar daarop tekende ze bij Santa Fixie.

“Ik heb mooie herinneringen aan mijn jaren bij de groep voor fietsers met een vast tandwiel. We zijn een grote familie. Ik herinner me een RHC in Londen waar iedereen bij was, de geur van het brood bij het ontbijt met tomaat, olie, eieren… de familiesfeer in het huis, al dat gelach, het feest achteraf.”

Over het tandwiel geeft ze toe dat “ik het fijn vond omdat het zorgt dat je minder bang bent in de bocht, je bent zelfs niet bang om te vallen, ook al moet ik toegeven dat ik al wel ervaring had dankzij mijn tijd als wedstrijdschaatster.”

Maar het was niet genoeg: Margaux wilde meer en begon met racefietsen. Waarom? “Het is een manier om te kunnen leven van je passie, en als ik het nu niet probeer, wanneer dan wel? Over 10 jaar? Beter nu, zodat ik later geen spijt krijg.”

Nu bij het racen

Haar overstap naar het Casa Dorada Women Cycling Team werd voorafgegaan door een goede campagne voor het vaste tandwiel. “Ik liet vallen dat ik de stap wilde zetten en probeerde in een professioneel team terecht te komen, omdat ik wist dat ik nog de mogelijkheid had om vooruit te komen. Via een vriend in Madrid kwam ik bij de sportdirecteur terecht van het team. Hij was geïnteresseerd in die oncontroleerbare Française.”

Ze geeft het volgende toe over het racen: “Ik wil niet zomaar een meisje in het peloton zijn, ik wil dat mensen en mijn teamgenoten mij zien als een steun en een deelnemer in de race. Daarna zien we wel hoe ver we komen. Ik zou heel graag het shirt van de nationale ploeg van Frankrijk willen dragen, maar alles op zijn tijd.”

Voor haar is datgene wat wordt getoond bij het vrouwenwielrennen hetzelfde als in het dagelijks leven: “We zijn minder interessant, en daarom bestaat er een verschil qua salaris, wat nog steeds oneerlijk is. Ik begrijp bijvoorbeeld niet dat mensen denken dat vrouwen vallen wegens gebrek aan techniek. Kijk naar de algemene val in de BinkcBank Tour! Bovendien zijn onze wedstrijden interessant, korter maar intenser, met wedstrijdbewegingen, aanvallen en ontsnappingen, in tegenstelling tot bij de mannen. Zo vertelt mijn grootvader me dat hij tijdens de grote Vueltas een dutje doet totdat ze 20 km van de finish verwijderd zijn. Bij de vrouwen lukt hem dit niet, omdat de verslaggever zijn stem te vaak moet verheffen.”

Nu verkent Margaux Bergamo en is ze bezig met het ontdekken van “de geheimen van de stad, veel lezen, kleine wegen verkennen om de trainingsroutes te veranderen, de lokale keuken en haar geheimen ontdekken. Ik ben dol op gastronomie en ik vind het leuk om alles te ontdekken wat hiermee te maken heeft, van receptverhalen en kokstrucjes tot nieuwe ingrediënten.”

Door Ibán Vega, El Cuaderno de JoanSeguidor